Obserwacje lutowego nieba najlepiej zacząć od… końca. Koniec każdej pogodnej nocy w lutym 2008 roku zwieńczy bowiem przepiękny widok dwóch najjaśniejszych planet blisko siebie – Wenus i Jowisza.


    Krótko przed wschodem Słońca, na tle porannej zorzy witać nas będą dwa jasne punkty zawieszone nisko nad południowo-wschodnim horyzontem. Na początku miesiąca są w bliskiej koniunkcji, a przez kilka poranków towarzyszy im malowniczy Księżyc tuż przed nowiem. Warto śledzić Jowisza i Wenus, aby przekonać się jak szybko zmieniają położenie na sferze niebieskiej. Pod koniec miesiąca planety będą już w odległości 25 stopni kątowych od siebie. W ostatnich dniach lutego najbardziej wytrwali mogą poszukiwać Merkurego, który ukazywać się będzie obok Wenus pół godziny przed wschodem Słońca.

    Wieczorem zaś zacznijmy od spojrzenia na południową część nieba. Bez trudu odnajdziemy tam najjaśniejszą gwiazdę całego nieba – Syriusza. Skoro jest najjaśniejszy, to znalezienie go nie powinno stanowić problemu, jednak w razie potrzeby z pomocą przychodzi jakże charakterystyczny kształt konstelacji Oriona. Otóż przedłużony w dół na lewo pas mitycznego myśliwego złożony z trzech bliźniaczo podobnych gwiazd ułożonych na linii wskazuje właśnie Syriusza, czyli Wielkiego Psa.


    Syriusz mieni się barwami tęczy. To efekt falowania ziemskiej atmosfery. Drżenie powietrza powoduje zjawisko migotania gwiazd; podobnie jest z w upalny dzień, kiedy rozgrzane powietrze unosi się nad polami i drogami zniekształcając obraz oddalonych przedmiotów. W przypadku Syriusza ów efekt jest wzmocniony przez stosunkowo niewielką wysokość gwiazdy nad horyzontem. Weźmy do ręki lornetkę i przekonajmy się, jak silnie migoce nasz cel widziany w przybliżeniu.

A teraz za pomocą lornetki popatrzmy na Oriona. Przypomina ogromną klepsydrę lub kokardę na niebie. Patrząc uważniej dostrzeżemy, że - oprócz gwiazd - w Orionie świeci obiekt jakby troszkę rozmyty, różniący się od świetlistych punkcików. Znajdziemy go pod opisywanym wyżej pasem myśliwego. Przez lornetkę ujrzymy niepozorną mgiełkę. To Wielka Mgławica Oriona znana też pod nazwą M42. Mgławica jest obłokiem gazowo-pyłowym, w którym rodzą się gwiazdy. M42 leży w odległości 1500 lat świetlnych od nas i jest najbliżej położonym obiektem tego typu. Astronomowie wykryli tam m.in. brązowe karły oraz dyski protoplanetarne, z których tworzą się układy planet. Dla miłośników astronomii Wielka Mgławica Oriona jest przede wszystkim wdzięcznym obiektem do obserwacji i fotografowania.

    Lutowe niebo sprzyja amatorom jasnych gwiazd i obiektów głębokiego Wszechświata. Najpierw gołym okiem, a potem za pomocą lornetki przeszukajmy konstelacje Byka, Bliźniąt, Woźnicy i Wielkiego Psa, a z łatwością natrafimy na wspaniałe i barwne zarazem gwiazdy oraz gromady gwiazd. W zimowym towarzystwie znajduje się Mars stopniowo słabnący blaskiem, lecz wciąż dobrze widoczny.

    W lutym przez całą noc świeci Saturn. Jest jednym z najjaśniejszych gwiazdopodobnych obiektów, a leży niedaleko (nieco na lewo) od Regulusa (najokazalszej gwiazdy z konstelacji Lwa). Saturn dostrzegalny jest gołym okiem jako punkt wyróżniający się żółtawym zabarwieniem. Jego pierścień widoczny jest dopiero przez teleskop dający kilkudziesięciokrotne powiększenie, jednak już przez niewielką lornetkę zauważymy, że Saturn nie jest punktem, lecz przypomina przecinek, ma wydłużony kształt. Podobnie widział go Galileusz przez swoją pierwszą lunetę blisko 400 lat temu. Warto mieć świadomość, że używając lornetki trzymamy w dłoniach narzędzie o parametrach zbliżonych do pierwszego instrumentu wielkiego astronoma…

    21 lutego dojdzie do bliskiego spotkania Saturna z Księżycem, a będzie to spotkanie niezwykłe, bowiem Srebrny Glob zmieni kolor! Stanie się tak za sprawą całkowitego zaćmienia Księżyca. Zjawisko polecamy nocnym Markom lub rannym ptaszkom: maksimum zaćmienia wypada 21 lutego o godzinie 4:26. Księżyc – najpewniej o ciemnomiedzianym zabarwieniu – zbliży się nie tylko do Saturna, ale i do Regulusa. Malowniczej konfiguracji należy szukać nad zachodnim horyzontem.