|
|
 |
W chwili obecnej nie dysponujemy żadnymi informacjami.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Archiwum Planet i Komet |
|
|
|
| Kosmiczna katastrofa na naszych oczach |
|
| 2006-06-26
|
Najbardziej elektryzującym obiektem na niebie gwiaździstym jest obecnie - dostępna przez lornetkę - kometa Schwassmann-Wachmann 3 (S-W 3). Przykuwa ona uwagę zarówno zawodowych astronomów, jak i rzesze amatorów, którzy wykonują liczne obserwacje, zdjęcia i filmy. Powód tego zainteresowania jest niecodzienny: kometa rozpada się na oczach obserwatorów! Obiekt został odkryty w 1930 roku przez niemieckich astronomów – Arnolda Schwassmanna i Arthura Arno Wachmanna. Kometa zalicza się do krótkookresowych, co oznacza że wykonuje obieg wokół Słońca w stosunkowo krótkim czasie (5,4 roku). Dzięki temu uczeni zdążyli dość dobrze poznać kometę prowadząc systematyczne obserwacje jej wielokrotnych powrotów w pobliże Słońca i Ziemi. W 1995 roku obserwatorzy dostrzegli, że w miejsce jednego obiektu pojawiły się aż cztery! Był to znak, że kometa rozpada się na kawałki. Dlaczego więc dopiero w 2006 roku kometa S-W 3 jest astronomicznym przebojem? Bo teraz kawałków jest już ponad 60! Na zdjęciach uzyskanych m.in. przez teleskop kosmiczny Hubble’a oraz teleskopy VLT w ESO Paranal Observatory (Chile) wyraźnie widać gwałtowną dezintegrację komety. W tym roku jej położenie wyjątkowo sprzyja obserwatorom, na oczach których rozgrywa się kosmiczny dramat z łatwym do przewidzenia zakończeniem.
Nie od dziś wiadomo, że komety to ciała nietrwałe. Według powszechnie obowiązującej teorii przybywają do nas z tzw. obłoku Oorta leżącego daleko za peryferiami Układu Słonecznego (rok świetlny od Ziemi). Wielu sądzi, że komety są rezerwuarami zestalonej wody i to właśnie one przyniosły ją na Ziemię bombardując naszą planetę w początkach Układu Słonecznego. Uczeni zakładają, iż nieregularnego kształtu bryły o wielkości kilku- kilkunastu kilometrów złożone z lodu i skał pozostają w niezmienionej postaci od narodzin planet, mogą zatem zawierać pierwociny życia, które na Ziemi – jak się powszechnie sądzi – wykreowało się w wodzie. Przez wiele lat porównywano komety do kul brudnego śniegu. Dzięki m.in. eksperymentowi próbnika Deep Impact z 4 lipca 2005 roku naukowcy są bardziej skłonni przyjąć, że jądro kometarne to zbiorowisko skalnego rumoszu i pyłu o porowatej strukturze kryjącej lód, który pod wpływem bliskości Słońca sublimuje tworząc mglistą głowę i świetlisty warkocz komety. Im bliżej Słońca, tym coraz więcej gejzerów wyrzucających efektowne pióropusze. Jeżeli jest ich dostatecznie dużo, a eksplozje są gwałtowne, dochodzi do rozerwania komety na kawałki, czego właśnie jesteśmy świadkami.
Kometa S-W 3 przeleci najbliżej Ziemi od wielu lat. W połowie maja minie naszą planetę zaledwie 20 razy dalej niż Księżyc. Czy sypiące odłamkami gruzowisko stanowi dla nas zagrożenie? Przecież w 1994 roku astronomowie na własne oczy widzieli, jak rozpadająca się kometa Shoemaker-Levy 9 pędząc niczym pociąg z wagonikami zbombardowała Jowisza – największą planetę Układu Słonecznego. Ślady po tej katastrofie nie ustępowały z jowiszowych chmur przez następnych kilka miesięcy. Co będzie z nami? Po pierwsze: kometa nie jest na kursie kolizyjnym z Ziemią. Po drugie: jeżeli dotrą do nas kawałki, to te najmniejsze, zatem jeżeli mamy się czegoś spodziewać, to wzmożonej aktywności meteorów popularnie zwanych spadającymi gwiazdami. Kto wie, być może doczekamy się fantastycznego i całkiem bezpiecznego deszczu meteorów? Niestety – w tej chwili nie sposób go przewidzieć. Warto zatem uważnie patrolować niebo tej wiosny i lata.
Źródła: Hubble Space TelescopeEuropean Southern Observatory (ESO Paranal)Sky & TelescopeSpaceWeather.com
z archiwum: Całkowite zaćmienie Słońca 29.03.2006
|
wstecz 
|
|
|
|
|
|
|
|
|
temp. 16 °C ciśn. 992 hPa 
więcej
){kind=link}