Najprościej byłoby odpowiedzieć: Amerykanie. Najpierw Plutona odkryli nadając mu miano ostatniej z planet, później zaatakowali jego status, a w końcu dostarczyli dowodów, że z listy planet należy go skreślić. Pluton nie pasuje do Układu Słonecznego bo jest bardzo mały – mniejszy od naszego Księżyca. Wprawdzie posiada własny księżyc – Charon, ale ten jest niewiele mniejszy od macierzystej planety, stąd raczej powinniśmy mówić o ciasnym układzie dwóch ciał wzajemnie się obiegających (planeta podwójna). Charon – zamiast okrążać Plutona – wykonuje z nim taniec wokół wspólnego środka masy zataczając koło raz na tydzień. Była planeta jest mieszaniną skał i lodu, w czym bardziej przypomina planetoidy. Krąży wokół Słońca po mocno jajowatej orbicie, podczas gdy pozostałe planety zakreślają wokół Słońca mniej więcej koliste pętle. Poza tym trzyma się z dala od sąsiadów. Wyobraźmy sobie, że wszystkie planety umieszczono na okrągłym stole, w centrum którego leży Słońce. W tej skali Pluton znalazłby się dobrych kilka metrów od stołu unosząc się nad jego płaszczyzną lub lądując pod stołem.

18 lutego 1930 roku na stole pracowni w Obserwatorium Flagstaff leżały zdjęcia, na których młody obserwator Clyde Tombaugh zidentyfikował nową planetę. Jej istnienie przewidywali astronomowie, a najwięcej wiary i determinacji w jej poszukiwaniu wykazał Percival Lowell, któremu oddano hołd w oficjalnym zapisie inicjałów najmłodszego członka rodziny planet (nazwa „Pluton” czyniła zadość tradycji nazywania planet imionami starożytnych bogów, zaś jej skrócony zapis – PL – to pierwsze litery imienia i nazwiska Lowella).

Znalezienie ciała na peryferiach Układu Słonecznego miało tłumaczyć perturbacje ruchu Urana i Neptuna, zatem wszystko zdawało się być w jak najlepszym porządku.

- Degradacja Plutona jest logiczną konsekwencją rozwoju wiedzy na temat Układu Słonecznego i nie ma tu miejsca na sentymenty – mówi dr Krzysztof Goździewski, badacz planet z Centrum Astronomicznego UMK w Toruniu. – Proszę sobie wyobrazić, jakim szokiem dla świata uczonych było ogłoszenie odkrycia Kopernika. Nagle wszystkim kazano uwierzyć, że dotychczasowe osiągnięcia pokoleń astronomów są niewiele warte. Po Plutonie szok będzie o wiele mniejszy, tym bardziej że astronomowie stworzyli dla niego i podobnych mu ciał nową kategorię: planet karłowatych.

Jeszcze w latach 90. ubiegłego stulecia Układ Słoneczny dzielił się na dwie grupy: wewnętrzną, tzw. ziemską - złożoną ze stosunkowo niewielkich skalistych globów (Merkury, Wenus, Ziemia i Mars) i gazowe olbrzymy (Jowisz, Saturn, Uran i Neptun) tworzące grupę planet zewnętrznych. Nietrudno zauważyć, że w tym podziale przepadł zachowujący planetarną etykietę Pluton samotnie przemierzający peryferie naszego systemu. W 1992 roku w jego sąsiedztwie odkryto pierwszy obiekt z tzw. Pasa Kuipera. Astronomowie określili go mianem trzeciej strefy Układu Słonecznego składającej się ze skalno-lodowych brył krążących wokół Słońca w odległości 30-100 jednostek astronomicznych (1 j. a. = odległość Ziemia – Słońce). Jej istnienie przewidział w latach 50. XX wieku holenderski astronom Gerard Kuiper. Do dziś znaleziono już ponad 1000 obiektów towarzyszących Plutonowi, w tym 12 o zbliżonych doń rozmiarach. Te rewelacje zmieniły poglądy uczonych na najdalszą z planet, której natura i elementy orbity przemówiły za przynależnością do pasa Kuipera. Ostatnio astronomowie (m.in. prof. Aleksander Wolszczan) stwierdzili obecność podobnych formacji wokół innych gwiazd.