- pionier polskiego jazzu, muzyk, aranżer,
twórca kultowej grupy MELOMANI,
kompozytor muzyki filmowej
i jazzowej.

Przydomek "DUDUŚ" – Ten przydomek w moim wieku
brzmi dość infantylnie. To przylgnęło do mnie w latach młodości.
Koledzy z zespołu wynaleźli w krakowskiej gazecie
cykl rysunków Gwidona Miklaszewskiego.
Występowały tam dwie postaci:
ojciec i synek "Duduś",
który miał dość
dużą głowę.

Zauważyli oni podobno duże podobieństwo.
Do dzisiaj przyjaciele, a nawet rodzina,
zwracają się do mnie per "DUDUŚ".

znak zodiaku:
Baran, nieraz uparty.

hobby:
Od wczesnej młodości mam dwie pasje:
muzyka i fotografia.
Z przyjemnością
jeżdżę na nartach
i żegluję.

wady:
Może nie lenistwo,
ale przekładanie obowiązków
na ostatnią chwilę.

zalety:
Chyba jestem lubiany
w swoim środowisku.

W domu
Urodziłem się w domu rodzinnym mojej matki, w Jaśle.
Zaraz po tym przeprowadziliśmy się do Lwowa.
Pochodzę z rodziny utalentowanej artystycznie.
Tato, urzędnik państwowy, grywał na skrzypcach,
fortepianie i cytrze. Rodzina mamy nie tylko była
muzykalna ale także uzdolniona plastycznie.
Podczas biesiad rodzinnych grano i śpiewano
piękne przedwojenne szlagiery.

Mieszkaliśmy naprzeciwko dworca kolejowego.
Marzyłem żeby zostać bagażowym,
bo mieli elegancki mundur,
czerwoną czapkę i na piersi
wypolerowaną blaszkę
z numerem.

Później zapragnąłem zostać strażakiem.

Od piątego roku życia uczyłem się
gry na fortepianie
i akordeonie.

Początki polskiego jazzu
W 1944 roku ojciec zarządził ewakuację do Krakowa,
bo było już wiadomo, że Lwów nie będzie polski.
W Krakowie uzupełniłem swoją edukację
i zacząłem działać w ruchu
Młodej Inteligencji IMKa.

Wraz z rówieśnikami stworzyliśmy w 1947 roku jazz klub,
na wzór warszawskiego, który założył Leopold Tyrmand.
Zdałem maturę i dalej kształciłem się muzycznie
w klasie klarnetu.

W domu uczyłem się gry na saksofonie.

Wtedy działały trzy IMKi: warszawska, łódzka i krakowska.
Na utrzymanie zarabiałem graniem z własnym zespołem,
w orkiestrze Kazimierza Turewicza
i fotografowaniem.

W 1949 roku rozpocząłem studia
na Wydziale Operatorskim
PWSTiF w Łodzi.

Od początku lat pięćdziesiątych
jazz stał się muzyką zakazaną,
obcą ideologicznie.

Melomani
Na przełomie lat 1950/51 powołałem grupę
jazzu tradycyjnego
MELOMANI.

Mimo zakazu gry jazzu,
występowaliśmy na potańcówkach
i w prywatnych domach.

Wtedy jazz był sposobem na życie,
sposobem myślenia, ubierania,
protestem ludzi spragnionych luzu,
kultury zachod- niej.

Zespół przyjmowany był przez publiczność
entuzjastycznie a tuż po odwilży,
na I Festiwalu Jazzowym w Sopocie
fani jazzu zgotowali nam przyjęcie
porównywalne jak na koncertach
BEATLESÓW.

W tej grupie grał między innymi
znany operator filmowy
WITOLD SOBOCIŃSKI.

Jestem dumny...
Może złudnie, ale myślę,
że to co najlepsze
jeszcze jest
przede mną.

Chyba jestem jednym z tych,
którzy wyprowadzili amatorski jazz
z knajpy na estrady filharmoniczne.

Udowodniliśmy, że jazz
jest sztuką przez duże S.

Dużo satysfakcji sprawia mi
komponowanie muzyki
filmowej.

Dedykacja
Z przyjemnością dedykuję
czytelnikom i radiosłuchaczom
kompozycję ELLI FITZGERALD

"A-Tisket, A-Tasket"

z mojej płyty "SWINGOWE LATA",
gdzie gram na saksofonie
sopranowym.