Polskie Radio PiK - strona archiwalna

Azyl P był dobrze znany w latach osiemdziesiątych, potem słuch po Was zaginął, aż do roku 2004?
Marcin Grochowalski – Tak naprawdę przez te kilkanaście lat była całkowita cisza, wszyscy zajęci byliśmy pozamuzycznymi rzeczami, aż do próby reaktywacji Andrzeja Siewierskiego i Darka Grudnia w kwietniu 2004 roku.

Mamy reedycję Waszego albumu i czekamy na nowe utwory, czy jest jakaś szansa?
Dariusz Grudzień – To jest sprawa do długiego przedyskutowania.
Marcin Grochowalski – Sprawa jest otwarta na tyle, że nie mówimy nie. Chcielibyśmy wrócić na scenę, ale to nie jest takie proste. Bo ja wszyscy wiedzą w 2007 roku tragiczną śmiercią zmarł nasz wokalista Andrzej Siewierski i teraz znalezienie nowego wokalisty, który byłby obdarzony równie wielką charyzmą, nie jest takie proste.

Powróćmy do 1982 roku, kto był sprawcą powstania zespołu?
M.G. - Niewątpliwie był to Andrzej Siewierski. Wszyscy graliśmy w innych zespołach. Darek /Grudzień/ postawił warunek, że nie będzie grał pod szyldem starego zespołu i tak narodził się Azyl. Początkowo był sam Azyl, nazwa ta pojawiła się w piosence „dajcie mi azyl” dołożyliśmy literkę P - jak polityczny.
D.G. - To było wówczas modne słowo i fajnie oddawało charakter chęci muzykowania.

Zaistnieliście na Ogólnopolskim Turnieju Młodych Talentów razem z zespołem Klaus Mitffoch.
D.G. - Przeszliśmy drogą eliminacji i ku naszemu zaskoczeniu dostaliśmy się do finału. To był dla nas szok.
M.G. - Kiedy zobaczyliśmy jak ci ludzie grają, to chcieliśmy jechać do domu. Nie wyróżnialiśmy się może tyle zdolnościami i umiejętnościami warsztatowymi, co charyzmą i energią, która biła ze sceny. Widzieliśmy po reakcjach publiczności, kiedy wchodziliśmy, publika reagowała bardzo żywo. To nie było udawane i przygotowane, To było czterech chłopaków z jednej szkoły.

Byliście wtedy bardzo młodzi.
M.G. - Dzień po nagraniu „Małej Meggi”, było to w 1984 roku, Darek pisał maturę.
D.G. - Po nagraniu pojechałem do szkoły Kamazem i po drodze wjechaliśmy do rowu, ale maturę zdałem.

Po wygraniu Ogólnopolskiego Turnieju Młodych Talentów dostaliście nagrodę – możliwość nagrania dwóch utworów. To były inne czasy.
M.G. - To były zupełnie inne czasy. Myśmy odstawali od innych grup. Dostaliśmy w nagrodę możliwość nagrania dwóch piosenek i okazało się, że muzycy Azylu P nie potrafią grać.
D.G. - Mordowaliśmy się w studio bardzo długo i efekt był nie najlepszy. Przyjechaliśmy z kiepskimi instrumentami, z którymi w studio było ciężko sobie poradzić.
M.G. - To była pierwsza styczność ze studiem i to nas położyło.

Potem pojawialiście się na festiwalach w Jarocinie i na Rockowisku.
M.G. - W Jarocinie graliśmy dwa razy, ale już jako gwiazdy.
D.G. - Pamiętam, że w Jarocinie przez pół koncertu nie było słychać basu.

Czy wówczas słuchaliście grupy Slade, bo Was do nich porównywano?
D.G. - Nie tylko – najbardziej lubił tę grupę nasz wokalista Andrzej, my wtedy słuchaliśmy też AC/DC, Thin Lizzy, te zespoły dawały nam dużo emocji.
M.G. - Chociaż ja słuchałem zespołu Slade, za sprawą moich braci, którzy katowali mnie tą muzyką od wczesnych lat mojego dzieciństwa.
D.G. - A ja się wychowałem na Beatlesach.

Do kolejnego nagrania dorobiliście się lepszych instrumentów?
M.G. - Tak, Darek pożyczył od cioci 150 dolarów na gitarę.
D.G. - Jakie 150 – 400 dolarów.
M.G. - To były czasy kiedy nie można było sobie kupić w sklepie instrumentów. Był jeden taki sklep w Warszawie i tam można było zakupić instrumenty za twardą walutę.

Czy w 1986 roku głównym powodem waszego rozwiązania były kłopoty ze zdrowiem Marcina Grochowalskiego?
M.G. - Nieskromnie uważam, że niestety przyczyniłem się do tego, że Azyl P. przestał istnieć. Ale w 1986 roku nie można było się utrzymać się z grania muzyki. Wtedy wiele zespołów zakończyło swoją działalność i zostały tylko ci najwięksi. To były czasy kiedy stawki za koncert były ustalane przez ministerstwo kultury i nie były one rewaloryzowane od lat.
D.G. - Marcina na chwilę zastąpił Jarek Szlagowski, ale już wtedy nie było możliwości grania koncertów. To był początek końca muzyki rockowej w Polsce.

Co dzisiaj robicie?
D.G. - Jako zespół się nie spotykamy, może reedycja tej płyty spowoduje myślenie o Azylu P. Ja mam zespół „Full Blackstone”, wchodzimy coraz wyżej i mam nadzieję, że za niebawem usłyszą Państwo nowe nagrania tego zespołu.
M.G. - Ja też gram w zespole „Stylova”, początkowo było to granie hobbistycznie, ale mamy już pierwsze nagranie.