Polskie Radio PiK - strona archiwalna

Co tydzień - w nocy z wtorku na środę -
jest okazja do spotkań z niecodzienną muzyką...
z niecodziennymi gośćmi... niecodziennymi tematami...

W nocy 24 stycznia 2012 roku
gościem w studiu Radia PiK był :

PRZEMYSŁAW REZNER

– solista Teatru Wielkiego w Łodzi
i gościnnie występujący w Operze Nova
w "Baronie Cygańskim".

- Jest Pan ulubieńcem łódzkiej publiczności – jak to Pan robi?
Jak mogę być trochę nieskromny to chyba rzeczywiście. Staram się dawać z siebie maksymalnie dużo i zrównoważyć to co nazywamy wiernością do muzyki i kompozytora, z tym co nazywamy grą aktorską.

- Czas na ankietę osobową – znak zodiaku?
Byk, taki byk pluszowy. On jest bardzo miłą przytulanką, osobą trochę puszystą. Ten pluszak niekiedy zamienia się w Byka i wtedy lepiej schodzić mu z drogi.

- Wady?
Mnóstwo, największa to to, że muszę zmuszać się do pracy. Mam takie wrażenia przestojów, choć często jestem w rozjazdach.

- Zalety?
Pracowitość /śmiech/, która musi równoważyć okresy lenistwa. Staram się pracować również nad sobą, być cierpliwym również do bliskich, i maksymalnie dużo dawać siebie rodzinie, bo bardzo wiele nie ma mnie w domu. Jak już przyjeżdżam to staram się nadrabiać czas.

- Z jakimi słabościami Pan walczy na co dzień?
…sernik mojej mamy, to jest moja słabość. Mogę go zjeść każdą ilość i nawet z tym nie walczę.

- Gdzie jest Pana dom rodzinny?
Oczywiście Łódź. Moja prababcia jako dwunastolatka zaczynała swoją karierę w zakładach włókienniczych, tak więc mam mocne korzenie w Łodzi.

- A skąd zainteresowanie muzyką?
Wychowywałem się w domu, w którym muzyka była obecna. Tata i mama śpiewali amatorsko w tzw „Brygadach Artystycznych” co w tamtych czasach było modne. Jako dziecko wychowywałem się w autokarach jeżdżąc z rodzicami. Pamiętam, że tam poznałem „Baśkę” czyli kontrabas, po raz pierwszy zobaczyłem szczotki od perkusji. A potem miałem iść do szkoły muzycznej, ale była za daleko, a rodziców nie było stać na dowozy, więc było ognisko i gitara. Uczyłem się w szkole sportowej, pływałem prawie zawodowo. Potem zrobiłem papiery trenerskie, byłem ratownikiem. Nawet teraz, jak się przemieszczam z teatru do teatru w samochodzie mam zawsze strój kąpielowy. W Bydgoszczy też odwiedziłem basen.

- Po pływaniu jednak postawił Pan na śpiewanie.
Z moją pierwszą miłością licealną wybrałem się na „Fidelio” do Teatru Wielkiego. Jak mawiają w operze można się albo zakochać od pierwszego razu, albo ją znienawidzić. Ja ją pokochałem i to jest miłość bezwarunkowa. To jedyne medium skupiające wszystkie sztuki: teatr, grę świateł, plastykę, muzykę i taniec. To jedyne miejsce, które mówi uniwersalnym językiem do każdego.

- I zdał Pan do Akademii Muzycznej na wydział aktorsko – wokalny?
Tak – praca była wyjątkowo intensywna. Zaśpiewałem dyplom, napisałem pracę magisterską o przygotowaniach partii Bardosa w śpiewogrze „Krakowiacy i Górale”. Do produkcji zaprosił mnie Sławomir Pietras wówczas dyrektor Opery Wrocławskiej.

- Po ukończeniu studiów angaż był natychmiast?
Dyrektor Pietras, który już był wówczas dyrektorem w Łodzi postanowił zatrudnić mojego kolegę, a mnie zaprosił do Wrocławia. Byłem bardzo rozdarty, ale nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło. Zaangażowałem się też w Warszawskiej Operze Kameralnej i po kilku latach zadzwoniono do mnie z Teatru Wielkiego w Łodzi czy nie mogę pomóc w partii Papageno, bo kolega, który przed laty zajął moje miejsce, tej roli nie przygotował. I stała się sprawiedliwość dziejowa.

- Śpiewa Pan też inne gatunki?
Śpiewam też operetki i musicale. Generalnie rzecz biorąc zdarzają się muzy lżejsze od operowej.

- Jak Pan łączy pracę z byciem w domu, gotowaniem?
Mało mnie w domu, bardzo się tego wstydzę. W ostatnim tygodniu zdążyłem być na próbach w Krakowie, po drodze do Bydgoszczy wskoczyłem do domu, potem wracam do Krakowa i znowu do Bydgoszczy. Jak już zjadę do domu to pragnę się udzielać jako ojciec i mąż.

- A czego słucha solista operowy?
Znakomitej muzyki rozrywkowej: Deep Purple, Van Halen, Pink Floyd, Iron Maiden i oczywiście ukochany Chopin.

- Co robi śpiewak, który stoi na scenie i zapomina tekstu?
Oj nie ma sposobu na to. Gdyby ktoś nas zmonitorował to stwierdziłby, że dzieje się wówczas w naszych głowach tak wiele operacji, adrenalina skacze i momentalnie przypominamy sobie tekst. Dla publiczności często jest to niezauważalne. To są milisekundy – ale i stan przedzawałowy. To jest wielka odpowiedzialność, bo jeżeli ja nie wejdę nie wejdzie kolega, koleżanka, więc lepiej nie zapominać tekstu.

Zwierzenia przy muzyce notowała MAGDA JASIŃSKA.
Zapraszamy do słuchania wywiadów wraz z muzyką
we wtorki o godz.23.03
oraz w soboty o godz. 15.05.