W Polsce mieszkam od dwudziestu lat. Nie uczęszczałem do szkoły języka polskiego. Początkowo porozumiewałem się w języku rosyjskim i z czasem opanowałem polski język. Teraz już nie mam kłopotu ze swobodną konwersacją, choć akcent białoruski pozostał. Mieszkam we Wrocławiu i tam wykładam na Akademii Muzycznej. Koncertowanie i praca pedagogiczna nie kolidują w moim życiu artystycznym, a wręcz rozwijają. Pozwalam studentom, oprócz muzyki klasycznej, grać pop i jazz. Ja w młodości grałem na gitarze hard rocka i w big bandzie jazz.





Powiem nieskromnie, że posiadam umiejętność szybkiego wykrywania własnych błędów i natychmiastowego reagowania. To bardzo pomaga w życiu. Swoich studentów traktuję po partnersku jak młodszych kolegów po fachu. Autorytet zdobywa się osobowością artystyczną i umiejętnościami a nie ostrym rygorem.

W "Toto Lotka" często gra moja córka. Kiedyś z żoną zastanawialiśmy się co byśmy zrobili z wielką, wygraną fortuną. Marzymy o własnym domu, blisko centrum Wrocławia, na dość dużej działce ale w zaciszu. Ja ćwiczę na bardzo głośnym instrumencie, co przeszkadza sąsiadom z naszego bloku. Bardzo nas interesują dalekie podróże w różne strony świata.

Potrafię coś w kuchni przyrządzić ale z tych prostszych dań, nieskomplikowanych. Kuchnia białoruska niewiele różni się o polskiej. Na Białorusi głównym składnikiem dań są ziemniaki. Najpopularniejszą potrawą tam są draniki. To tak jak w Polsce placki ziemniaczane ale w nich jest także mielone mięso.

Może wymienię cechy idealnej żony. To przede wszystkim najbliższy przyjaciel z którym można być absolutnie szczerym w każdym przypadku. Kobieta wyrozumiała, ciepła, troskliwa, tworząca taką atmosferę, że z radością się wraca do domu.

 
Może nie dumny, ale jestem szczęśliwy z mojej, życiowej stabilizacji. Kiedy ma się kochającą rodzinę i stabilną pracę to człowiek staje się spokojniejszy i na świat patrzy z właściwym dystansem.

Urodziłem się na Białorusi w Mińsku. Moja rodzina pochodzi z Białorusi oprócz babci na pól polki na pól węgierki. Mimo, że moja rodzina to głównie lekarze: dziadek profesor Akademii Medycznej, ojciec psychiatra, matka neurolog, to wszyscy ukończyli szkoły muzyczne. Jedyną profesjonalne zajmującą się muzyką była babcia śpiewaczka białoruskiego radia w Mińsku. Od wczesnej młodości uprawiałem sport. W wieku dwunastu lat zostałem mistrzem Białorusi w biegu na 60 metrów. Później trenowałem tyczkę i skoczyłem przeszło 4 metry. Jednak wiele zajęć w szkole muzycznej uniemożliwiło mi rozwój kariery sportowca. Zacząłem od gry na skrzypcach a już od czwartej klasy przeszedłem na trąbkę. W czasie szkoły średniej stworzyłem grupę hard rockową gdzie grałem na gitarze i śpiewałem. Następnie studiowałem na Akademii Muzycznej w Mińsku w klasie trąbki. Oprócz muzyki klasycznej grałem w triu jazz rockowym i w big bandzie jazzowym radia i telewizji. Pod koniec studiów rzuciłem jazz i rozpocząłem pracę w orkiestrze Teatru Wielkiego w Mińsku. Po studiach ukończyłem studia doktoranckie i zostałem wykładowcą na Akademii Muzycznej w Mińsku. Krótko po tym, zupełnie przez przypadek dowiedziałem się, że jest możliwość pracy na uczelni muzycznej w Polsce i tak znalazłem się we Wrocławiu.