Jako jubilat czuję się zupełnie dobrze. Nie jest to aż tak bolesne. Przez te dwadzieścia pięć lat były różne okresy twórczości, różne okresy realizowania się jako malarza. Pojawiały się ciekawe, nowe inspiracje podczas współpracy z księdzem Jerzym Dzięgałą, z galerią Kaja-Soliński z Elą Kantorek czy też klubami „Trytony” i „Mózg”. Początkowo w moim zakresie zainteresowań pojawiał się temat biblijny, później cykl prac które dzisiaj określam mianem anegdotycznych, trochę popartowskich, postmodernistycznych. W latach dziewięćdziesiątych odczuwałem potrzebę malarstwa bardziej syntetycznego, abstrakcji geometrycznej a od roku nastąpił duży zwrot formalny na inny rodzaj ekspresji, bardziej witalnej. Malarstwo to nie tylko zawód ale przede wszystkim posłannictwo.