Należy sprostować te pojęcia. Gospodarzem festiwalu jest oczywiście dyrektor Opery Nova Maciej Figas, ja natomiast komentowałem spektakle przed ich rozpoczęciem i ta forma jest raczej rodzajem felietonistyki. Praktycznie niczego nie zapowiadam, nie zanudzam ludzi tym co mają w programie. Staram się dopowiadać to, czego w moim przypuszczeniu potrzebują melomani aby w pełni przeżyć operowy spektakl. Zdarza się, że przy tematach bardzo poważnych opowiadam o rzeczach zabawnych ale taka jest moja rola. Uważam iż wywoływać, w teatrze operowym, uśmiech na słuchaczach i na widzach, czy wprawiać ich w dobry nastrój, jest znacznie trudniej niż melodramatyzować materiałem operowym, który z natury jest melodramatycznym i krew się leje gęsto. Stare powiedzenie operowe mówi, że każdy trup ożywia akcję, co się absolutnie sprawdza.

                                                                                    posłuchaj
Do wszystkich wad się na pewno nie przyznam. Jedna, do której mogę się przyznać i ostrzec tych, którzy zetknąwszy się z tą moją niedoskonałością mogą ponieść pewne dotkliwości, to bardzo mizerna pamięć wzrokowa, co w moim zawodzie jest fatalne.

Przypuszczam, że komunikatywność. Nie mam kłopotu z nawiązywaniem kontaktu z ludźmi, co w moim zawodzie jest sprawą niebagatelną, cechą pomagającą uprawiania przeze mnie zawodu dyrektora teatru operowego od trzydziestu ośmiu lat, czyli niemal od dziecka. Kolejną zawodową zaletą jest cierpliwość i wytrwałość, którą muszę całe życie ćwiczyć. Często jestem niepoprawnym optymistą z którym się wiąże marzenie żeby robić co innego niż robię.

                                                                                     posłuchaj

Lubię i potrafię gotować. To jest mój sposób na odpoczynek. Gdybym miał przygotować kolację dla przyjaciół rozpocząłbym od sałatki, którą nauczyła mnie znakomita polska śpiewaczka Antonina Kawecka, śledziowej z orzechami. Następnie rosół z dzikiej perliczki z lanymi kluskami a danie główne to, dość pikantne, placki ziemniaczane z rosyjskim, czerwonym kawiorem. Na deser galaretki z różnymi owocami.

Są to takie kobiety którymi ja się otaczam. Na pewno kobiety z wyrazistymi charakterami, kobiety partnerujące mężczyźnie. Zdarza mi się mieć do czynienia z kobietami na pograniczu przyjaźni i uczuciowego zaangażowania.

Nie znoszę tupetu pomieszanego z chamstwem, co niestety na co dzień zdarza się aż nazbyt często z tendencją nasilającą się. Nie znoszę również kłamstwa w żywe oczy, które w życiu publicznym jest prawie już normą a w naszym życiu osobistym jest narzędziem egzekwowania wielu niegodziwości.

Byłem bardzo z siebie dumny kiedy w Domu Katolickim w Będzinie, jako czteroletni chłopiec, po wyrecytowaniu czterolinijkowego wiersza patriotycznego, trzy razy bisowałem. Byłem dumny, kiedy zdałem maturę, bo z matematyki i fizyki niewiele wiedziałem. W pracy zawodowej mogę powiedzieć, że mam satysfakcję z faktu dyrektorowania przez trzydzieści osiem lat teatrami operowymi i liczę, iż wiele powodów do dumy jest jeszcze przede mną. Jestem na pewno dumny z moich artystów operowych.

---

Całą swoją młodość spędziłem w Będzinie. We wczesnym dzieciństwie marzyłem żeby zostać kolejarzem. Byłem dość żywym chłopcem, nastręczającym rodzicom nieraz kłopotów dlatego, że miałem dość mocno rozwinięte instynkty przywódcze i za mną włóczyły się gromady najróżniejszych indywiduów płci obojga. Działałem w harcerstwie od szkoły podstawowej aż po klasę maturalną. Uczęszczałem do Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika w Będzinie. Była to klasa męska i pod różnymi pretekstami składaliśmy wizyty w żeńskim liceum. W szkolnym teatrze zagrałem rolę Gucia w Ślubach panieńskich Fredry. Byłem odszczepieńcem muzycznym, kiedy moi rówieśnicy fascynowali się modnymi przebojami ja słuchałem muzyki klasycznej i operowej. Wybrałem studia prawnicze na Uniwersytecie Poznańskim. Mieszkałem w akademiku w sześcioosobowym pokoju. Na moim roku studiowało kilka dziś znanych postaci: Hanna Suchocka były premier, dziś ambasador RP w Watykanie, Piotr Nędzyński znany krytyk operowy czy Zbigniew Napierała obecny wydawca Vivy i Przekroju. Zamiast zostać adwokatem, na usilną prośbę Zbyszka Napierały zostałem zastępcą dyrektora poznańskiej Estrady. Założyliśmy kabaret Tey, zespół Roma a także wystawiliśmy "Krainę uśmiechu", która miała 360 wykonań. Debiutowała przy nas Urszula Sipińska, Bogdana Zagórska, Zdzisława Sośnicka. Po roku otrzymałem propozycję na stanowiska asystenta dyrektora Opery Śląskiej w Bytomiu.Po krótkim czasie byłem dyrektorem Opery Wrocławskiej.