Jestem mężatką bardzo, bardzo zasiedziałą. W październiku, ubiegłego roku, obchodziliśmy dwudziestą szóstą rocznicę naszego pożycia. Małżonek ma na imię Ryszard. Mam dwie córki: uroczą, pogodną Pamelę – dziennikarkę telewizyjną, którą nieraz nazywam moje „stare” dziecko i trzynastoletnią Gabrysię, szalenie utalentowaną na polu plastycznym i muzycznym. Po domu biegają dwa psy: ogromny przystojniak Fox posokowiec bawarski i panienka, czarna Bette.

Ze wstydem muszę przyznać, że nigdy nie miałam skłonności do tzw. zbieractwa, choć posiadam mały zbiór filiżanek. Moim wielkim hobby jest moja rodzina i cały mój wolny czas, bez reszty, oddaję rodzinie.



Gdybym nagle stała się posiadaczką wielkiej fortuny zakupiłabym piękny, duży jacht. Na ten jacht zaprosiłabym moich najbliższych, żeby wspólnie odbyć gigantycznie piękny, nie limitowany czasem, rejs. Znam wiele mniej zasobnych, przemiłych, kochanych osób, którym bym sypała groszem, bez żadnego ograniczenia. Poradziłabym sobie z fortuną, na pewno.

Bardzo lubię gotować. Dziś jest moda na gotowanie. Podobno wszyscy kochają i potrafią gotować. Chwalą się tą umiejętnością szewc, policjant, hydraulik, muzyk, aktor czy polityk stając w jednym szeregu wspaniałych kucharzy. Lubię szalone przyjęcia, na bosaka, w ogrodzie. W moim gotowaniu jest trochę szaleństwa i dużo wyobraźni. Nie stosuję przepisów z książek kucharskich.

Lubię mężczyzn tajemniczych. Ogromnie nie lubię facetów, którzy wszystko mówią co myślą i jeszcze to mówią co nie myślą. Nie lubię mężczyzn ciągle śmiejących się i ciągle paplających. Mężczyzna musi być bardzo, bardzo opiekuńczy i musi mieć głębokie przekonanie o swojej roli w rodzinie. Nie może być dusigroszem, skrupulatnie rozliczać, z każdego grosz, swoją ukochaną. Nie ma co zaczynać z mężczyzną bez poczucia humoru, bo będzie jeden smutek i szaruga. Musi być estetyczny, ładnie pachnieć, być oprany, uczesany i umyty.


Za rok będę obchodzić czterdziestolecie mojej działalności artystycznej i fakt, że ciągle spotykam się z ogromną atencją i wielką sympatią także młodych fanów, że nie tylko słuchają mojej ostatniej „złotej” płyty „Kakadu” ale także Bemibek czy Bemibem daje ogromną satysfakcję. To jest moje honorarium za te czterdzieści lat. Natomiast moim wielkim, gigantycznym, niemożliwym do wyrażenia osiągnięciem, to jest moja wspaniała rodzina.

---

Urodziłam się w Warszawie. Moja rodzina była utalentowana muzycznie. Mam dwóch braci muzyków: Aleksandra i Jarosława. Ojciec był pianistą, mama pięknie, czysto śpiewała. Babcia grała na fortepianie, jej cztery siostry kończyły konserwatorium. Od młodości marzyłam, żeby zostać aktorką, być blisko sceny. Już w okresie szkoły podstawowej znałam na pamięć solówki muzyków z big bandu Counta Basie czy Quincy Jonesa. Potem było Liceum Ogólnokształcące im. Stefana Batorego. Już wtedy występowałam w szkolnych kabarecikach, śpiewałam na różnych uroczystościach. Mój brat Alek zaprowadził mnie na przesłuchanie do studenckiego klubu Stodoła i tak Rozpoczęła się moja kariera wokalna. Od razu zostałam przyjęta do bluesowego zespołu. Co prawda chciałam przystąpić do egzaminów wstępnych na wydział aktorski, ale w końcu nie poszłam ze względu na ogrom zajęć w zespole bluesowym.