Moją wielką pasją jest sport. Staram się uprawiać nadal rekreacyjnie. Gram w koszykówkę, chodzę na siłownię, biegam, głównie z psem. Latem jeżdżę na rowerze. Interesuje mnie dobra literatura historyczna. W zbieractwo nie bawię się.



Gdybym nagle wygrał kilkanaście milionów w Toto Lotka na pewno powstałby problem, bo nigdy nie miałem w życiu nadmiernych, wygórowanych oczekiwań, również tych materialnych. Z pewnością dużą część tej kwoty przeznaczyłbym na cele charytatywne. Zafundowałbym sobie, kilkumiesięczną, podróż dookoła świata.



Nie cierpię fałszu i kłamstwa. W polityce nieraz wszystkiego powiedzieć nie można, ale przynajmniej, jeśli już mówisz, to nie kłam wprost, bądź nie fałszuj rzeczywistości. Mój ojciec mawiał: „Jak nie wiesz jak się zachować, zachowaj się przyzwoicie”.

Byłem dumny z narodzin synów, a ostatnio z narodzin pierwszego wnuka. Dużo satysfakcji sprawiło mi ukończenie, z wyróżnieniem, Akademii Techniczno-Rolniczej w Bydgoszczy. Powodem do dumy, do satysfakcji, był moment kiedy kończyłem pracę jako wicewojewoda bydgoski i wyborcy docenili mnie, skoro zostałem posłem RP. Obecnie, kiedy po raz trzeci zostałem posłem, podczas pożegnania z załogą Zakładu Doświadczalnego Instytutu Zootechniki w Kołudzie Wielkiej, którego byłem dyrektorem, mój zwierzchnik powiedział: „Jednak są politycy, którzy mogą być niezłymi managerami”.

Urodziłem się w Chojnicach, bo tam był najbliższy szpital, ale całą swoją młodość spędziłem w Śliwicach a później w Osiu. Mam trzech młodszych braci. Ojciec był naczelnikiem poczty i już wcześnie rano mogłem przeglądać najświeższą prasę. Od wczesnej młodości uprawiałem sport. Będąc piętnastoletnim młodzieńcem, zostałem wybrany na gospodarza klubu LZS Grom Osie. Śpiewałem w szkolnym chórze i recytowałem wiersze.

To było Liceum Ogólnokształcące w Świeciu. Z dużym sentymentem wspominam, już nieżyjącą, panią profesor Kobusińską, która nadała mi szlifu recytatorskiego i kiedy startując już na poziomie wojewódzkim konkursu zajmowałem czołowe miejsca. Nie mieszkałem w internacie. Codziennie dojeżdżałem autobusem 32 kilometry. Pobudka była o 5.3o. W raz z rówieśnikami fascynowała nas muzyka Beatlesów i Rolling Stonesów ale mnie bardziej grupy Queen i Freddie Merkury i z polskich Czesława Niemena.

Początkowo miał być to AWF, ale w końcu skończyło się na Akademii Techniczno-Rolniczej w Bydgoszczy. To był piękny okres w moim życiu. Mieszkałem w akademiku, początkowo w pokoju sześcioosobowym a później w dwuosobowym. Grałem w piłkę rzną w AZSie Bydgoszcz. Podczas studiów służby specjalne próbowały mnie zwerbować, ale bez skutku. Początkowo, za namową profesorów, chciałem pozostać na uczelni i robić karierę naukową, ale doszedłem do wniosku, że lepiej skonfrontować swoją, teoretyczną wiedzę w praktyce. Zostałem zatrudniony w PGR Wojnowo, a właściwie w podległej placówce, bazie hodowlanej w Trzeciewnicy, gdzie pracowali więźniowie z Potulic.